Uit: De Morgen
Zweedse school maakt geen onderscheid tussen hem en haar
Door: Just Fontein − 14/11/12, 11u13
© thinkstock.
De woorden 'zij' en 'hij' zul je niet horen op peuterschool Nicolaigarden in Stockholm. 'Vrienden' worden de kinderen genoemd. Meisjes hoeven niet in de speelgoedkeuken te spelen en huilende jongetjes worden met evenveel liefde en aandacht getroost als hun vrouwelijke klasgenootjes.
De Zweedse school hangt de filosofie aan dat onderwijs waarbij er geen onderscheid wordt gemaakt op geslacht kinderen op latere leeftijd ten goede komt.
In The New York Times vertelt Malin Engleson, moeder van een van de leerlingen, over haar beweegredenen om voor de school te kiezen. 'Meisjes mogen huilen, maar jongens ook. Je kunt dit kinderen maar beter zo vroeg mogelijk bijbrengen', aldus Engleson.
Grote verschillen
De docenten van Nicolaigarden filmden zichzelf tijdens de lessen, de lunch en het speelkwartier om te onderzoeken hoe ze nou eigenlijk omgingen met de kinderen. 'We zagen grote verschillen in de behandeling van jongens en meisjes', zegt Lotta Rajalin, een van de bestuurders van Nicolaigarden. 'Als bijvoorbeeld een jongen zichzelf bezeerde werd hij wel getroost, maar korter dan meisjes in eenzelfde situatie. Die kregen langer de aandacht terwijl jongens al snel te horen kregen: kop op, het valt wel mee.'
Rajalin denkt dat de manier waarop er les gegeven wordt, ook invloed heeft op het latere leven van kinderen. In het onderzoek dat ze deed kwam duidelijk naar voren dat er door onderwijzers meer met meisjes werd gepraat dan met jongens. Volgens haar zou betere taalvaardigheid van meisjes op latere leeftijd toegeschreven kunnen worden aan de hoeveelheid aandacht in hun kleutertijd.
'Vriendjes'
Het concept van Nicolaigarden lijkt te werken. Drie voormalige docenten begonnen twee jaar geleden een dependance met de naam Egalia. In de staf, die voornamelijk uit vrouwen bestond, kwamen meer mannen. Inmiddels zitten er al meer dan 150 kinderen op de twee scholen.
Rajalin: 'We gebruiken geen 'hij' en 'zij'. Dat doen we niet omdat we dat slecht vinden, maar ze representeren stereotypes. We gebruiken liever gewoon namen als Peter of Sally, of we noemen ze 'vriendjes'.'
Uiteraard is er ook kritiek op het systeem. 'Maar', verdedigt Rajalin. 'De boze brieven, blogs en e-mails bevatten meestal geen argumenten. Meestal zijn de schrijvers alleen maar boos.'
In The New York Times vertelt Malin Engleson, moeder van een van de leerlingen, over haar beweegredenen om voor de school te kiezen. 'Meisjes mogen huilen, maar jongens ook. Je kunt dit kinderen maar beter zo vroeg mogelijk bijbrengen', aldus Engleson.
Grote verschillen
De docenten van Nicolaigarden filmden zichzelf tijdens de lessen, de lunch en het speelkwartier om te onderzoeken hoe ze nou eigenlijk omgingen met de kinderen. 'We zagen grote verschillen in de behandeling van jongens en meisjes', zegt Lotta Rajalin, een van de bestuurders van Nicolaigarden. 'Als bijvoorbeeld een jongen zichzelf bezeerde werd hij wel getroost, maar korter dan meisjes in eenzelfde situatie. Die kregen langer de aandacht terwijl jongens al snel te horen kregen: kop op, het valt wel mee.'
Rajalin denkt dat de manier waarop er les gegeven wordt, ook invloed heeft op het latere leven van kinderen. In het onderzoek dat ze deed kwam duidelijk naar voren dat er door onderwijzers meer met meisjes werd gepraat dan met jongens. Volgens haar zou betere taalvaardigheid van meisjes op latere leeftijd toegeschreven kunnen worden aan de hoeveelheid aandacht in hun kleutertijd.
'Vriendjes'
Het concept van Nicolaigarden lijkt te werken. Drie voormalige docenten begonnen twee jaar geleden een dependance met de naam Egalia. In de staf, die voornamelijk uit vrouwen bestond, kwamen meer mannen. Inmiddels zitten er al meer dan 150 kinderen op de twee scholen.
Rajalin: 'We gebruiken geen 'hij' en 'zij'. Dat doen we niet omdat we dat slecht vinden, maar ze representeren stereotypes. We gebruiken liever gewoon namen als Peter of Sally, of we noemen ze 'vriendjes'.'
Uiteraard is er ook kritiek op het systeem. 'Maar', verdedigt Rajalin. 'De boze brieven, blogs en e-mails bevatten meestal geen argumenten. Meestal zijn de schrijvers alleen maar boos.'
